Tasiemiec psi - Dipylidium Caninum

Czym jest tasiemiec psi?

Tasiemiec psi to gatunek tasiemca, który pasożytuje w jelicie cienkim psów, kotów i innych mięsożernych ssaków. Ciało dorosłych osobników może mieć długość do 70 cm i zaopatrzone jest w główkę z czterema rzędami przyssawek i licznymi hakami, którymi przyczepia się do ściany jelita. Jego bladożółte człony przypominające pestki ogórka lub ziarenka ryżu można znaleźć w odchodach i na sierści zarobaczonych psów.

Do zarażenia dochodzi poprzez połknięcie żywiciela pośredniego – pchły lub wszoła – w którego organizmie obecne są stadia larwalne tasiemca psiego. Zwierzę podczas wylizywania futra połyka owada, a żyjące w nim larwy tasiemca trafiają do jego układu pokarmowego. Tam pasożyt osiąga formę dorosłą i przyczepia się uzbrojoną główką do ściany jelita cienkiego, skąd pobierają substancje odżywcze.

Pchły bytują nie tylko na zwierzęciu – ich poczwarki znaleźć można również w pomieszczeniach, w których przebywa zapchlony pies czy kot. Z tego względu na inwazję tasiemcem psim zwierzęta są narażone przez cały rok.

Dlaczego zarażenie tasiemiec psi jest groźny dla psów?

Obecność tasiemca psiego w organizmie domowego psa lub kota często nie wywołuje żadnych objawów. Może jednak powodować silny świąd w okolicy odbytu i tarcie zadem o podłoże. U młodych zwierząt inwazja tasiemieca psiego może powodować biegunkę lub zaparcia, a także drgawki i niedrożność jelita. Zarażone zwierzęta wykazują także wzmożony apetyt spowodowany utratą substancji odżywczych.

Czy tasiemiec psi stważa zagrożenie dla człowieka?

Zarażenie tasiemcem psim u ludzi jest stosunkowo rzadkie. Narażone są na nie jedynie osoby mająe kontakt z zapchlonymi psami i kotami, w szczególności dzieci. Pasożyt ten nie stanowi zagrożenia dla człowieka, może jednak powodować bóle brzucha, biegunki i świąd w okolicy odbytu.

Jak zapobiegać zarażeniu tasiemcem psim?

Inwazji tasiemca psiego można zapobiegać poprzez regularne stosowanie preparatów zawierających fipronil, zwalczających pchły i pasożyty zewnętrzne psów. Diagnostyka zarażenia tym pasożytem jest stossunkowo trudna – badanie kału często nie wykazuje jego obecności w organizmie psa. Dlatego też ważne jest regularne, profilkatyczne odrobaczanie zwierzęcia mającego kontakt z innymi potencjalnymi nosicielami tasiemca psiego przy pomocy środkow zawierających parazykwantel i dbanie o higienę środowiska, w którym żyje domowe zwierzę.